De Marathon Heuner – de Jonuahr hods in sisch

Die ledschde Woche war mas zum Laafe monschmol zu scheißkald. Un ah sunscht is es kald neugloffe.

Isch habs ned klawwe wolle, dass Klamodde beim Laafe wischdisch sinn.

Als isch mol frieh morgens raus bin uff die Pisde, un mar de Arsch abgfrore hab, hab isch ma gsacht: Heuner was soll der Geiz, geh zum Engelhorn un hol da des moderne Zeig fär de winder.

Isch war donn a dort un hab alles ahgeguckt, un ahprobiert. So ähn Jungspund hod mar die Ohre vollgebloße was fär dolle Fasern und Stoffe do iwweral drin sin. Als isch awwer donn die Preise gsehe hab hod misch doch widder moin Geiz gepackt.

OK, isch gebs jo zu. Isch hab ma donn a paar Hosse un so äh Winderlaufjack bei Tschibo beschtellt.

Seidher nix mähr mid Aschabfriere. Des laaft jedzd wies Lottsche.

Fast zu gud, denn uff ähmol, wenn isch Gas gewwe hab, hod sisch moi Pump, also moi Herz gemeldt.

De Baumann mähnt dozu, es wär grad fär Ohfänger kä schleschdi Idee mit so nehr Pulsuhr zu laafe.

Die hab isch ma ah im Nedz beschtelld un heid is se kumme. Mol sehe ob des flutscht.

Also beim Stammdisch hod sisch grad ähn dotaler Wandel vollzoge. Am Ofang hawwe se misch versuchd zu verarsche un zu verhohnepipeln, in der Ard: „De Alde un die Aschenbahn“ oder „ Do kummdah, de Kenianer vun Sandhoffe“.

Awwer jedzd sinns pletzlisch alles Experde un isch konn misch vor schlaue Radschläg nimmer redde.

Ledscht hawwe se äh halwie Stund iwwer moi Zielzeid dischputiert.

So vun 2 Stund bis 3 Stund war alles debei.

Isch hab donn des gonze Gefasel vun denne mit ähm schlaue Schpruch abgschlosse: Nicht die Zeit ist mein Problem, sondern die Strecke!!

Immer im Jonuahr kummt bei mir so ähn blues. Des liegt wahrscheinlich a droh, dass isch do immer uff de Friedhof muss. Johr fär Johr. Erscht de Helle, donn de Wolfy, letschdes Johr de Fritz un jedzd de Kortsche.

Alles Kumpel vun frieher. Mid dem Kortsche war isch uff de Schul un mir hawwe zusamme bei de Eiche gerunge.

Jo, isch war do ned long dabei, weil die hawwe mit mir bloß die Matt ausgekloppt.

Isch wes ned wies eisch geht, awwer so äh Beerdischung zieht misch granademäßisch runner. Die ware alle so plus minus in moim Alder.

Wisst`er wie isch mähn. Do denkt ma doch ah, wer isn de nächschde.

Vielleicht schun isch, der de Leffel abgewe muss.

Uff ähm Kalenderblad, so hinne druf, war a Gedischt vun der Ricarda Huch „Der Fliegende Tod“. Also der Sensemann is do iwwers Land gfloge un hod sisch soi näckschtes Opfer gsucht. Des hod der donn gfunne un am Schlawitsche gepackt, als er donn schunn soi Hond um dem soi Gurgel gelegt hod, is der donn irgendwie nochmal aus dem Würgegriff rauskumme,un de Tod is weitergfloge.

Des Gedischt hods bei mir getroffe. So gings ma als isch bei der Beerdischung vum Kortsche in de Trauerhall gsesse bin.

Eier Marathon-Heuner