Die Hunde un isch

Ums glei vorneweg zu sage, isch bin kän Hundehasser!

Misch nerve die nur beim Jogge.
Isch hab ah des Gfiehl es wärre immer mehr. Odder was mähnt ihr?

Seit Corona-Zeide, egal wonn isch laaf, frieh morgens oder owens immer sinn die Kläffer unnerwegs.
Un tatsäschlisch hab isch grad gelese, dass seid der Pondemie mehr Hunde ogschaftt worre sinn.

Do bin isch mol gschpannt was aus dänne alle wärd, wenn im Summer alle widder in de Urlaub fahre. “Oh God, was mach ischn jezd mid däm Vieh. Midnemme konn isch ihn jo ned!!!!”

Awwer do is noch long hi, un bis dohi sinn se an de longe Lein. Kennt der doch, oder? Des Teil wo de “Liebling” an so ähner Schnur laft, die ma meileweid ausziehe konn, damid der Auslauf hod, wenn ma selwer ned hinnerher kummt.
Nur sponne die Schnier immer so quer iwwer moin Laufweg uns
Herrsche is zu bläd odder hod kän bock den Bettvorleger wieder zurück zu angeln.
Isch muss donn als,  wie so ähn Hürdeläufer, driwwer hubbse un Kopf un Krage reskiere. Wenn se ma donn noch ewisch nochlaafe un kä Frausche mehr zu sehe iss, krieg isch ähn Hals.

Ehrlischerweise muss isch zugewähe, dass misch noch käner vunn denne Wadebeiser beläschtigt hod. Iss doch ah schunn wass oder?

 

 

Eier Marathon-Heuner

P.S. Vunn moim Fenschter guk isch uff so äh mini-Grünfläsch. Do lossese ihre Midlebewese hikacke, un monsche losse es donn ähfach ligge. Neilisch hab isch zugeguckt, wie ähner voll in so ähn Haufe neigedrehte iss. Do hab isch lache misse.